کد مطلب:33700 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:97

امر به معروف و نهی از منكر نیازمند یك سلسله مبانی اطلاعاتی است. یعنی شخص باید بداند كه «خوب» و «بد» كدام هستند. بدون شك، شخص جاهل حق ندارد وارد این كار بشود. لذا لازم است نظامی داشته باشیم كه این آگاهی ها را به فرهنگ عمومی وارد كند. و مردم رفته رفته در یابند كه «خوب» و «بد» كدامند. اصلا تعبیر «معروف» و «منكر» كه مورد استفاده ی قرآن نیز هست، بسیار تعبیر مناسب و جالبی است. «معروف» یعنی آنچه عرف آن را می پسندد و «منكر» یعنی آنچه عرف آن را انكار می كند و بد می شمارد. تقریبا این دو اصطلاح به معنای پسند و ناپسند عمومی هستند. از این معنا استفاده می شود كه این بد و نیكها باید وارد فرهنگ عامه قرار گیرند و جزو پسندها و ناپسندهای مردم در آمده باشند. در واقع یك خاصیت مهم امر به معروف و نهی از منكر همین است كه معروف را معروف كنند و منكر را منكر. یعنی چنان كنند كه امور زیبا با ذوق عامه بیگانه نمانند و امور زشت مورد انكار و بیزاری ذوق عامه شوند. به بیان دیگر عموم مردم اولا باید این امور را بشناسند و ثانیا واجد ذوق و درك

[صفحه 275]

و دریافت فرهنگی ای شوند كه خود بخود و به صرافت طبع امور معروف را جذب و امور منكر را طرد كنند. در این هنگام است كه می توانیم بگوییم جامعه ی ما، جامعه ای شده است كه در آن امر به معروف می شود- یعنی معروف جای خود را باز می كند- و نهی از منكر می شود- یعنی منكر نمی تواند جا بیفتد و همواره با پسند جامعه بیگانه است. در این صورت خاك جامعه برای رشد نیكی ها حاصلخیز است اما به رشد بدی ها مجال نمی دهد.

امر به معروف و نهی از منكر با این وجوه است كه وحدت امت را تامین می كند. مردمی كه با یكدیگر بیگانه اند، نسبت به هم حساسیتی نشان نمی دهند، بد و نیك دیگران را به خود مربوط نمی دانند و یكدیگر را سوار بر یك كشتی واحد و موثر در سرنوشت هم نمی دانند، قطعا مردمی متفرق خواهند بود و از بركات اتحاد و وحدت بی نصیب خواهند ماند.

صفحه 275.